Niets doen is onmogelijk geworden
Lang geleden, kom ik van godvergeten ver weg...
Wij danken je. Ik ben er nog niet, zei ik.
Dat dan weer wel...
De Traumataratata, gaven kleur en ritme
aan een ontwrichtende zoektocht.
Binnen de isolerende afzonderingen vroeg ik me vaak af?
Kom ik hier nog uit, maar vooral hoe?
Handenvol ‘diagnoses’ later. Zijn ze me nog steeds niet lief.
Door het eren en matig gebruik(voorkom overdosis)van het middel accept, wat overigens lastig op recept verkrijgbaar is.
Is het me echt gelukt. Te blijven herstellen door mijzelf.
Maar oei wat had ik haar support nodig.
In verbondenheid met groepsgenoten. Het waren mijn citroenen,
appels en peren. De verwerking was intens omgeven met zoveel liefde en warmte.
Het temde mijn ‘stemmen’ gerust. Door waardevolle betekenis,
regie en richting te geven aan mijn bestaan.
Asjemenou hoort, het verlangen om er altijd te zijn is er nog steeds niet,
heel ik wel het leven wie ik werkelijk ben en te blijven wroeten op aarde.
Hier kom ik later in de cursus op terug.
Willy ©
1951-2007
Reactie plaatsen
Reacties